Ik zit in mijn favoriete koffietentje te werken. Mijn plekje is helemaal achterin, weggestopt aan de lange tafel. Het beste plekje. Het is rustig. Aan de linkerkant van de lange tafel liggen wat tijdschriften. Op een van de stoelen ligt een kat te slapen. Vanuit mijn hoekje kan ik iedereen in de gaten houden. Ik fantaseer over wat mensen aan het doen zijn, met wie ze vanavond het terras op duiken en vraag me af of ze dan drinken om het leven te vieren of te vergeten. Af en toe vang ik gesprekken op. Soms zijn die diepgaand en interessant, soms niet.
Er zit een meisje al een kwartier in haar eentje aan een tafel. Er komt een ander meisje binnen die aanschuift en zich begint te verontschuldigen.
Ik luister en huiver.
“Hééééé schat. Hoe is het?”
Er vindt een halve omhelzing plaats gevolgd door iets dat lijkt op een kus.
“Oh my god, sorry hoor dat ik zo laat ben. Wacht je al lang?”
“Hee schat. Nee hoor, paar minuutjes.”
“Oké, gelu-”
“Wil je trouwens alsjeblieft wel nu op de kaart kijken want ik heb echt al drie uur honger.”
“…”
“Oh. Ja. Tuurlijk…”
“…”
De serveerster onderbreekt godzijdank dit ijskoude moment en neemt hun bestelling op. Ze bestellen allebei een cappuccino met havermelk.
“Heb je nog met hem afgesproken eigenlijk?”
“Oh my god, ja. Heb ik dit nog niet verteld?”
“Nee.”
“Nou, weet je waar ik dus achter ben gekomen?”
“Nou?”
“Ja, echt bizar. Hij heeft dus gewoon een vriendin.”
“Niet!”
“Wel.”
“Níét..”
“Ja, dus wel.”
“Nee, meen je?”
“Ja, echt bizar toch.”
“Heel bizar.”
Waar is die serveerster als je d’r nodig hebt.
“Ja, wow. Hij heeft dus gewoon al vier maanden een vriendin.”
“Wow.”
“Ja. Dáárom kon ik hem dus niet peilen. Omdat hij dus gewoon niet zei dat hij een vriendin had.”
Fair point.
“Maar goed, ik heb hem dus nog wel gezien daarna.”
“En?”
“Nou dat was dus wel echt mega gezellig.”
“Wat fijn! Nou, dat is het belangrijkste.”
“Ja.”
Fijn om te horen dat de lat voor de Amsterdamse heren niet al te hoog ligt.
“Wat ga jij vanavond doen?”
“Ik ga eventjes lekker wat eten met een vriendinnetje.”
“Ah, chill.”
“En morgen ga ik denk ik even sporten.”
“Oh ja, chill.”
“En daarna ga ik naar de bioscoop.”
“Oh, waar ga je heen?”
“Naar The Souvenir.”
“Oh daar wil ik nou ook zo graag heen!”
“Ja, hij draait in de hallen.”
“Oh ja dat is wel echt beter.”
“Ja, Pathé is zó kut.”
“Ja inderdaad echt niet chill.”
Je zou inderdaad maar met het grote publiek in één ruimte gezien worden. Complete nachtmerrie.
“Maar even, heb je nooit iets gemerkt?”
“Nee, echt nooit. Waarom zou die het niet hebben gezegd?”
“Omdat hij het gewoon gezellig vond misschien.”
“Ja, misschien. Het was ook wel echt heel gezellig, we hebben zo gelachen.”
“Misschien mist ‘ie dat wel bij zijn vriendin.”
“Ja, misschien.”
“En dat ‘ie dat dan bij jou wel kan vinden.”
“Ja…”
Cheers to that, ladies. Ik reken mijn thee af en zeg mijn hoekje vaarwel. Het is wel even goed vandaag.
Leave a comment