‘Het leven kan soms raar lopen.’
Een paar maanden geleden was dit voor mij gewoon een zin. Een simpele verzameling woorden die naar mijn mening net iets te vaak werd uitgesproken, meestal door mensen die er veelbetekenend bij keken terwijl ze aan een glas rode wijn nipten. Pratend over het leven. Over hoe raar het allemaal wel niet was. Over niets.
Maar sinds een paar maanden betrap ik mezelf erop dat deze woorden plotsklaps ook door mijn hoofd dansen. Sterker nog: ze zijn inmiddels al door me uitgesproken. Voordat ik er erg in had lagen de woorden op tafel. Beschaamd over mijn eigen oppervlakkigheid keek ik mijn gesprekspartner aan, maar die leek me er niet minder serieus door te nemen. Ik kreeg een instemmende knik in mijn richting.
Wat ik een maand geleden zo irritant vond aan deze zin, vind ik nu moeilijk te bedenken. Het leven kan immers toch raar lopen? Maar waarom eigenlijk? Wat is er dan zo raar?
Iedereen roept altijd maar dat je geen invloed hebt op hoe dingen lopen, dus dat je alles vooral lekker los moet laten en dan maar moet kijken waar het schip strandt. Roeien met de riemen die je hebt, en zo. Oké, maar je hebt toch ook mensen die juist het tegenovergestelde verkondigen? Van die mensen die strooien met tegeltjeswijsheden zoals ‘het leven is een feestje’. Om er vervolgens aan toe te voegen dat je dan uiteraard wel zelf nog even die fucking slingers moet ophangen.
Hoe cliché wil je het hebben, dacht ik altijd. Maar hebben die mensen eigenlijk niet ook gewoon best wel een goed punt?
Veel vragen en maar bar weinig antwoorden. De vragen vormen zich via mijn toetsenbord tot deze paar onsamenhangende alinea’s. Een nietszeggend en tikkeltje raar verhaal. Bijna net zo raar als het leven.
Leave a comment